Եվ կրկին մենք ծեծում ենք արդեն մեզ հարազատ անցյալի դռները, ու թվում է մեզ միշտ ուրախ են տեսնել, որտեղ մենք սպասված ենք, որտեղ կան այդքան շատ երջանիկ հիշողություններ, այդքան հարազատ մարդիկ…մենք ծեծում ենք այդ դռները հույսով լի…իսկ դրանք այդպես էլ ոչ ոք չի բացում, որովհետև դրանց հետևում վաղուց ոչ - ոք չկա…
Շրջվի՛ր, ետևում մեկ այլ դուռ կա, որը օրերից մի օր պետք է թակես, և ներս մտնես գուցե անհամարձակ ու անվստահ, կամ էլ շատ վստահ և երջանիկ…բայց միևնույն է կմտնես: Եվ թե ինչ կտեսնես այդ դռան հետևում, կախված է միայն քեզանից, քո այսօրվա օրից: Կարևորը էլ կարոտով հետ չնայես այն դատարկ դռանը, որը թողնում ես, հիշի՛ր մենք թողնում ենք անցյալը, որը մի օր ներկա է եղել, որպեսզի գնանք ապագա, որ ապրենք այսօրով, որը էլի անցյալ է դառնալու…Անցյալով ու անցյալի հիշողություններով ապրելով, դու էլ մի օր կդառնաս անցյալ, նույնիսկ չնկատելով դա…Մի՛ ծեծեք անցյալի դռները, դրանք փակ են, անցյալը հետ չեք բերի :Մենք չենք անցյալը, մենք չունենք անցյալ, այդ անցյալը ուներ մեզ…