Մի քննադատեք ուրիշներին

Մենք շատ հաճախ ենք այլ մարդկանց քննադատում: Մենք քննարկում ենք ուրիշների արած քայլերը, վերլուծում ենք դրանք, չգիտես ինչու բարկանում, հետո էլ սկսվում է մեղադրանքների տարափ տեղալ: Եվ ամբողջ բանը կայանում է նրանում, որ հաճախ այդ ուրիշները և նրանց արած քայլերը մեզ հետ ընդհանրապես ոչ մի կապ չունեն: Չնայած ես հոգեբան չեմ, բայց իմ կարծիքով մարդկանց քննադատելու հոգեբանական պատճառներից մեկն այն է, որ թերագնահատելով ինչ-որ մեկի արժեքը` մենք ենթագիտակցորեն փորձում ենք բարձրացնել մեր արժեքը: Քննադատելով դիմացինին` մենք փորձում ենք ընդգծել մեր կարևորությունը կամ միգուցե ուշադրություն գրավել մեր վրա կամ էլ ուղղակի այնքան զայրացած ենք, որ չենք կարողանում ղեկավարել մեր զգացմունքները:

Ամեն դեպքում, որն էլ լինի պատճառը, պետք է հասկանալ հետևյալը:

Քննադատությունը ոչինչ չի փոխում

Հավաքվում են մի անկյունում մի քանի մարդիկ ու սկսում քննադատել սրան ու նրան: Ասում, խոսում, զայրանում, հետո ուրախանում` չէ՞ որ համախոհներ կան: Բայց ի՞նչ է դրանից փոխվում: Ոչի՛նչ: Ուղղակի վատնվում է այն թանկարժեք ժամանակը, որը կարելի էր ծախսել ստեղծելու համար` փոխարենը «քանդելու»: Հիշեք, քննադատել` չի նշանակում գործել: Քննադատել` նշանակում է ուղղակի խոսել:

Քննադատությունը բացասական է

Ուրիշներին քննադատելով` մենք բացասական էներգիա ենք «արտադրում»: Բայց այդ բացասական էներգիան, իհարկե, չի գնում հասնում նրան, ում հասցեին մենք խոսում էինք: Մենք ինքներս ենք այն վերցնում մեզ վրա և փոխանցում ենք դա շրջապատին` չնայած այդ մասին կարող ենք նույնիսկ չգիտակցել: