Մենք ապրում ենք և ինքներս մեզ համար օրենքներ ստեղծում: Ինքներս ենք որոշում, թե լուսացույցի
որ գույնի տակ կարելի է անցնել, որի տակ `ոչ: Ինքներս ենք գծում
հետիոտների համար նախատեսված անցումները և փողոցն անցնում դրանց
վրայով: Ինքներս ենք որոշում բոլոր «կարելիները» և «չի
կարելիները»: Մենք այնքան ենք սովորել քայլել նախապես գծված և
որոշված ճանապարհով, որ վախենում ենք անգամ մեկ ավելորդ քայլ
անել, երբհստակորոշվածչէմերուղին: Ինքներսենքորոշում, թեինչնէնորաձև, ինչը`ոչ: Մենքմշտապեսհսկողությանտակենքպահումմերզգացմունքներըևզսպումդրանք: Հեռացողմարդուհետևիցչենքկարողանումգոռալ «սպասիր, միհեռացիր…մնա»: Մենք «որոշելենք» , որչիկարելի, որկողքինըտեսնիմերթուլությունը…ամոթկլինի, որփողոցումպարենքուրախությունից, գոռանքմերերջանկությանմասին, բայցդաժանությունըևսառնությունըոչմիդեպքումթաքցնելչիկարելի , պետքէցույցտալ, որդուուժեղես… Մենքամենանգամվարվումենքայնպես, ինչպեսընդունվածէ, այլոչթեայնպեսինչպեսուզումենք, շատդեպքերումչհասկանալովէլ, թեո՞ւմկողմիցէդաընդունված…չիկարելիզանգել, չիկարելիգրել, չիկարելիհիշել, չիկարելիկարոտել, չիկարելի…երևիթեընդհանրապեսզգալչիկարելի, փոխարենըկարելիէբոլորինանխտիրժպտալ, լինելուժեղ: ՊարտադիրպայմանէԲՈԼՈՐԻՑտարբերվելուփորձերանելը, իհարկեհաշվիչառնելովայնհանգամանքը, որմեկամբոխիցդուրսգալով, մենքընկնումենքմեկայլ, տարբերվելփորձողներիավելիանկայունամբոխիմեջ….